اي سرمه کش چشم تر ناز پري ها

تا چند بخوانيم تو را در سحري ها

تاچند بخوانيم که از پاي نمانند

بي صف شدگان خون جگران دور و بري ها

هي روز شمرديم ، شمرديم به انگشت

بي شکوه در اين بي کسي و در بدري ها

زيباست که در موسم انگور بيايي

با ما بدهي با ده اي از خون جگري ها

تاول زده غضروف دو زانوي صبورم

در هروله ي تازه به دنبال پري ها

آوازه اش افتاد به اين شهر مي آيي

ديدند تو را مردم صحرا ، کپري ها

باشد تو بيايي ، نفسي تازه بگيرم

تا باد چنين باد از اين خوش خبري ها